Ik ben de afgelopen weken weer eens flink wakker geschud. En ik moet je eerlijk zeggen dat ik getwijfeld heb of ik er een blog over zou schrijven. Want het gaat over zulke wezenlijke dingen die in mijn directe omgeving gebeurden dat je er buikpijn van krijgt (kreeg ik ook, en nog steeds als ik er veel over nadenk!). Van die dingen die je meestal privé houdt, die je niet aan de grote klok hangt. Het gaat over leven en dood, over ziekte en gezondheid, over de illusie van controle over het leven. Ook al weet ik dat ik die controle niet heb, ik trap toch elke keer weer in die illusie. En er is dus een wake-up call nodig om mij weer even met de neus op de feiten te drukken. Want het gaat over zulke wezenlijke dingen dat ik er wel aandacht aan móet besteden!

In de voorbije weken werden drie gezonde, vitale mensen keihard onderuitgehaald door het leven. Drie mensen in mijn directe omgeving, mensen die ik dagelijks zie of spreek, waar ik intensief mee heb opgetrokken en samengewerkt. En het zijn niet alleen die drie mensen die nu ineens geconfronteerd worden met de willekeur van het leven, maar ook hun gezinnen, hun partners, hun kinderen, hun ouders, hun familie en hun vrienden. Ik kan niet anders dan meeleven en wat praktische hulp bieden. En dat geeft me een gevoel van machteloosheid, alsof het leven me in mijn gezicht uitlacht: ik trek hier aan de touwtjes, niet jij. Het is van een volstrekte willekeur, je kunt er niemand de schuld van geven. Juist dat besef maakt dat ik weer even klaarwakker ben.

Wake-up calls die mij een spiegel voorhielden
Want weet je, dit is niet de eerste wake-up call die ik krijg. Het leven heeft me al eerder aan mijn jasje getrokken om me te herinneren aan het feit dat ik nu leef, dat ik maar één leven heb en dat ik het daarmee moet doen. Zes jaar geleden viel de grond onder mijn voeten weg toen ik te horen kreeg dat ik baarmoederhalskanker had. Je leven vernauwt zich op zo’n moment, je bent nog maar met één ding bezig: ga ik dood? Dat ging ik niet, fysiek niet in ieder geval, want ik was er op tijd bij. Maar mentaal en emotioneel stierf er wel een deel van mij. Het deel dat de blije illusie had dat het leven maakbaar en beheersbaar is. En het deel dat de kinderwens koesterde waar ik ineens afscheid van moest nemen. En het deel dat een grenzeloos vertrouwen had in mijn eigen lichaam.

Toen ik opgekrabbeld was, nam een gevoel van euforie bezit van mij. Om de wereld te bewijzen dat ik nog springlevend was en zeker niet in een hoekje ging zitten treuren, ging ik er keihard tegenaan. Thuis en op mijn werk. Ik draaide mijn hand niet om voor een fulltime baan in combinatie met een jong kind, een lekker actief sociaal leven, sporten, vakanties, borrels, etentjes, vriendinnenweekenden, een beurs of congres hier en een cursus daar. Gewoon, omdat ik het kon. Totdat de volgende wake-up call zich twee jaar later aandiende: burnout! Ik, die alles aankon, zelfs kanker, ging keihard onderuit. Het leven hield me opnieuw genadeloos een spiegel voor: wat nou controledwang, verantwoordelijkheidsgevoel en perfectionisme? Met hulp van een psychotherapeut, coach, yoga en meditatie leerde ik dat je mag loslaten, dat je grenzen kunt aangeven, dat je het allemaal niet alleen hoeft te doen en dat je al goed genoeg bent zoals je bent. Ik leerde op een gezonde manier werken en ik leerde aardiger voor mezelf te zijn. Maar het meest wezenlijke dat ik leerde was kiezen voor het leven op mijn voorwaarden.

Leven op mijn voorwaarden
Voor aandachtig leven, voor momenten van rust en ontspanning, voor het loslaten van de ratrace naar meer bezit en status, voor offline gaan als ik daar behoefte aan heb, voor de persoonlijke nuance in plaats van ongenuanceerd schreeuwen in de (sociale) media, voor actief helpen in plaats van langs de zijlijn staan klagen, voor opkomen voor dat wat mij aan het hart gaat, voor werken op mijn manier. Het mooie is dat er daardoor als vanzelf groei en ontwikkeling ontstaat. Ik groei als mens en de mensen dicht om mij heen groeien met me mee. En dat is dan weer het genereuze van het leven: als je de controle durft los te laten en jezelf mee laat voeren, brengt het leven je zoveel prachtigs.

En ik vergeet het nog weleens hoor. Dan trekt de waan van de dag me weer onder de golven, dan ben ik weer gedachteloos aan het rennen en vliegen, dan voel ik me veel minder dan een ander en dan trek ik me kritiek persoonlijk aan. Maar ik weet dat ik altijd de keuze heb om terug te keren naar dat wat voor mij wezenlijk belangrijk is in het leven. Zelfs als zich de moeilijkste uitdagingen aandienen, zelfs als het gaat over leven en dood, ziekte en gezondheid. Juist als het gaat over leven en dood, ziekte en gezondheid…

Heb jij weleens een wake-up call gehad? Hoe heeft die jouw leven en jouw keuzes beïnvloed? Jouw verhaal is altijd welkom bij mij, dus voel je vrij om te reageren. Hier onder de blog, per mail naar jantine@jebruisendezelf.nl of op Facebook. Aan jou de keuze 🙂

Met aandachtige groet,
Jantine

 

Wil jij ook kiezen voor het leven op jouw voorwaarden? Ik help je graag op weg met de minicursus ‘In 14 dagen van stress naar succes – leven vanuit je verlangens’. Schrijf je hier in en je kunt direct van start!