Afgelopen zaterdag stond ik op het podium. Voor zo’n 250 mensen, in het plaatselijke theater. Vanavond staat Michelle Obama op het podium. In de Ziggo Dome, voor 17.000 mensen. Niet te vergelijken? Toch wel! Michelle speelt dan wel op het wereldtoneel, maar we hebben één ding gemeen: we nemen allebei onze plek in. En wat er dan loskomt, is magisch…
Althans, zo heb ik het ervaren. Het was alsof de tijd even stilstond, de lucht zich verdichtte en alles glashelder werd. Wie ik ben, wat ik deed en wat ik zei, vielen volledig samen. Het klopte. Ik hoop dat Michelle dat vanavond ook zo ervaart, dan hebben we nog iets gemeen 😉

Je plek innemen. In zo’n beetje ieder gesprek dat ik voer, komt het terug. Soms openlijk, vanuit een diepgevoeld verlangen. Soms subtiel, als een onderstroom.

  • De directeur die het lastig vindt om zijn plek als leider in te nemen, omdat het ongelooflijk spannend is om de controle los te laten over ‘de waan van de dag’ en zijn mensen het vertrouwen te geven dat ze het zelf kunnen.
  • De onderneemster die moeite heeft haar plannen in de wereld te zetten, omdat het wegvallen van oude zekerheden haar zelfvertrouwen heeft geraakt en het inslaan van een nieuwe weg wiebelig voelt.
  • De manager die een nieuwe plek wil innemen, maar struggelt om de regie te pakken binnen het krachtenveld in de organisatie waar hij werkt.
  • De ‘woman on a mission’ die popelt om op te staan voor broodnodige veranderingen in het onderwijs, maar schippert tussen haar ambitie en het beroep dat haar gezin op haar doet.
  • De partners die worstelen om ieder hun eigen plek te vinden in hun relatie, omdat ze in het verleden ervaren hebben dat je mond opendoen kritiek en afwijzing oplevert.

Ik laat die gesprekken en mijn eigen ervaring de revue passeren. En ik realiseer me ineens: er gaat altijd iets aan vooraf. Je neemt nooit zomaar, ineens je plek in. Het is geen kwestie van een flinke portie lef, letterlijk of figuurlijk dat podium op stappen en dan sta je er ‘gewoon’. Nee, er is eerst iets anders nodig. Ruimte.

Ruimte maken
Voordat je je plek kunt innemen, moet je kwartier maken. Ruimte scheppen, nemen en vinden. Voor alles wat er IS. Je uitdagende toekomstvisie én je neiging alles nu onder controle te willen houden. Je verlangen én je wiebeligheid. Je liefde én je angst voor afwijzing. Je ambitie én je onzekerheid. Je missie én het leven dat je in de wielen rijdt. Ongemakkelijk? Dan ben je precies waar je wezen moet! Het is precies dat ongemak dat je belet je plek in te nemen. Het ongemak dat gepaard gaat met je dromen, verlangens en ambities. Het ongemak waarin je menselijkheid zich laat zien. Je hoeft je niet sterker, stoerder, mooier, slimmer of beter voor te doen dan je bent. Je hoeft alleen maar verbinding te maken met wie je bent als mens. Dus geef het ongemak de ruimte. Geef het lucht, laat het ademen. Wees erin aanwezig zonder het te willen wegduwen, veranderen of oplossen. That’s it.

Waar mijn verhaal zaterdag op het podium over ging? Over ruimte maken, hoe kan het ook anders 😊 Tussenruimte in je tijd, witruimte in je hoofd. Even niet hard werken voor status, spullen en succes, maar pauzeren voor plezier, voldoening en verbinding. Ik heb hartverwarmende reacties ontvangen over herkenning, inspiratie en stof tot nadenken.

Er is een filmpje van gemaakt, check it out:

 

Ben jij er aan toe om ruimte te maken en je eigen plek in te nemen? Of wil je de mogelijkheden bespreken waarmee ik je kan helpen? Bel of mail me: 06-42549554 of jantine@jebruisendezelf.nl.

Tot gauw!

Bruisende groet,
Jantine

 

P.S. Ken je iemand die graag ruimte wil maken en zijn of haar eigen plek wil innemen? Iemand voor wie de gratis coachmaand of een helder gesprek ook interessant is? Stuur dit bericht dan gerust door.